Dokazi evolucije organskog svijeta, kao objektivnog procesa historijskog
postanka i razvoja života na Zemlji uočljivi su u svakoj biološkoj nauci
(disciplini), kao i u ostalim prirodnim naukama.
Postoji mnoštvo dokaza da svi oblici
života na Zemlji imaju zajedničko (monofiletsko) porijeklo.
Iako postoje različiti pristupi njihovoj klasifikaciji,
većina suvremenih autoriteta prihvata sveobuhvatnu podjelu
dokaza evolucijena bazi složenosti stupnja tjelesnog ustrojstva
organizama: od atoma i molekula – preko ćelija i embrionskog razvoja
do morfološko-anatomskih svojstava i paleontoloških tragova ostataka
života minulih geoloških epoha. Prema (ne)posrednosti, najvjerodostojniji
su oni koji se tiču suštine autonomnosti organizama, njihove
samoregulacije i sposobnosti reprodukcije žive supstance.
Faktori evolucije su one prirodne, a sada i antropogeni uticaji koji mijenjaju geneičku strukturu populacije i usmjeravaju mikroevolucijske i makroevolucijske tokove.
U biologiji i teoriji organske evolucije, odavno su usaglašeni pogledi da postoje četiri ključna faktora evolucije, iako se ponekad pominju i pod alternativnim imenima. To su:selekcijamutacije,izolacija i genetički drift.
Za one koji žele znati više
